Historie

Historie van de jaren 40

Al voor de Tweede Wereldoorlog is er in Hansweert in competitieverband gevoetbald. Uit de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw zijn standlijsten bekend, waarbij gesproken wordt van Hansweert en vanaf 1931 Hansweertsche Boys. Men speelde op de wei van Poleij. Dat is waar ongeveer nu de Pluimpot is. Later ook nog op het werfterrein. In die tijd was er ook Zeelandia Hansweert dat nog op Vlake heeft gespeeld. Verder zijn er nog enkele verenigingen geweest die waarschijnlijk niet lang hebben bestaan, zoals Unitas en HVV.

Een aantal spelers van vlak voor de Tweede Wereldoorlog zijn Leo en Lutje Mollet, Leo en Ward van Campen, Bas Schrier, Jan Schippers, Leo van Ertvelde, Sies en Toon Dommanschet, Henk Bruggeman, Piet van Boven, Frans en Allewies Smet, Ko Kaijser, Jozef Theenaart Jos de Klerk en Eppo Schothorst. Laatstgenoemde was een gevreesde speler. Als hij er eens een keer niet bij was in Zeeuws Vlaanderen, dan vroegen ze: ‘Is den bulldozer er niet bij?’

Aan het begin van de oorlog wordt er niet aan voetbal gedacht. Maar precies een jaar na het uitbreken van de oorlog wordt de club heropgericht door Wim Bruggeman, Jan Nieuwenhuize en Rinus Quakkelaar. Ook Ton van Ertvelde, Charel de Pauw, Henk Bruggeman, dhr. Wijnands en Eppo Schothorst waren erbij betrokken. Deze datum 10 mei 1941 wordt als de oprichtingsdatum aangehouden van onze huidige club. Men besluit materialen van de oude club over te nemen voor FL 33,00: drie ballen, twee stel doelpalen, een stel doelnetten, een kalkwagen en hoekvlaggen. Een eerste betaling van FL 8,00 en de rest in termijnen.

Die eerste competitie in de oorlogsjaren in de eerste klas afdeling Zeeland eindigde men in de middenmoot, Yerseke werd kampioen en promoveerde naar de derde klas KNVB. De vierde klas KNVB komt er pas rond 1950. Tot het eind van de oorlog wordt er wel gevoetbald, maar er zijn geen eindstanden bekend. Het was vaak moeilijk om een elftal op de been te brengen. Een aantal spelers werd ook tewerkgesteld in Duitsland.

Een verhaal uit die tijd van Eppo Schothorst: ‘We gingen in die tijd naar alle uitwedstrijden op de fiets. Dus ook naar Walcheren en Noord Beveland. Je wilde voetballen, dus je moest er wat voor over hebben. Het viel vaak niet mee om genoeg spelers te krijgen. In Vlissingen bijvoorbeeld verloren we op het terrein achter de meelfabriek met negen man 13-2. Op een keer moesten we in Kortgene voetballen. We fietsten eerst naar Wolphaartsdijk en dan gingen we met het pontje over. Wannes Eijke en Ko van Hekke hadden geen fiets. Ik heb Wannes achterop en Ko op de stang meegenomen. En daarna moesten we nog voetballen. Met een fietstocht in de benen. In die tijd was dat normaal. Tegenwoordig is men te verwend om dat nog te doen. Ko van Hekke noemden we Zamora, indertijd een goede Spaanse keeper. Hubert Verstraete was een goede back. Hij is na de oorlog onder een tank terecht gekomen en overleden.’

Hansweertse Boys 1 te Vlissingen op 6 mei 1943
Staand vlnr: Charel de Pauw, Rinus Openeer, Eppo Schothorst, Kees van Leeuwen, Ko de Koster, De Graaf, Ton van Ertvelde Rinus Quakkelaar, Jan Schothorst.
Voorste rij vlnr: Jan Nieuwenhuize, Ko van Hekke, Hubert Verstraete.

De veertiger jaren na de oorlog…

Als het normale leven weer een beetje op gang komt, kan men weer aan voetbal gaan denken. In de notulen van die tijd noemt de secretaris vaak de slechte opkomst op de vergaderingen, als er maar de helft van de leden aanwezig is!!! Een echt sportveld is er nog niet. Het is behelpen met stukken weiland die niet al te vlak waren. Van gerichte training is ook geen sprake. In competitieverband in de eerste klas afdeling Zeeland is wisselvalligheid troef, Kruiningen is ons een aantal jaren de baas. Verder zijn Cortgene en Luctor de toonaangevende ploegen. De clubkleuren zijn oranje met een blauwe baan in het midden, maar door textielschaarste heeft lang niet iedereen het goede shirt.

Hansweertse Boys 1 op 3 juni 1945
Achterste rij vlnr: Henk van Houte, Wim Back, Henk van Koeveringe, Kees van der Borgt, Jan Schothorst.
Middelste rij vlnr: Broer Wijnands, Ko de Koster, Rinus Quakkelaar.
Voorste rij vlnr: Jan Nieuwnhuize, Eppo Schothorst, Toon Dommanschet.

Men voetbalde in die tijd aan de zogenaamde overkant, de andere kant van de sluizen (Hansweert-Oost), op een weiland bij de marechausseekazerne. In het seizoen 1947-1948 is er zelfs nog een derde elftal geweest, dat op zaterdag speelde tegen o.a. Rilland-Bath, Krabbendijke en Kats.

Een mooi verhaal uit die tijd van Eppo Schothorst: ‘De ploeg van voor de oorlog noemden we later de oude Boys, die van na de oorlog de nieuwe Boys. Eens waren we op een toernooi van Hontenisse in Kloosterzande. Op een gegeven moment raakte de keeper van Hontenisse geblesseerd. Aan Piet Pom (Piet van Boven), onze keeper, werd gevraagd of hij de volgende wedstrijd wilde keepen tegen Clinge. Toen er een penalty moest worden genomen, beloofden de spelers van Hontenisse hem twee kratjes bier als hij de bal zou stoppen. Dat deed hij prompt. Hontenisse won. Piet kwam pas na drie dagen weer in Hansweert opdagen.’

Hansweert 1 op 12 augustus 1946
Achterste rij vlnr: Wannes van de Kreeke, Jan Nieuwenhuize, onbekend, Piet van Boven, Henk Quakkelaar, Nelis Clarijs.
Midden vlnr: Eppo Schothorst, Ko de Koster, Kees van der Borgt.
Voor vlnr: Rinus Quakkelaar, Adrie Westrate, Henk van Koeveringe, Wim Back, dhr. Metz.

Een mooi verhaal van Dirk de Jong: ‘Ik kan me nog goed herinneren dat kort na de oorlog een beslissingswedstrijd moest worden gespeeld tegen aartsvijand Kruininigen in Zeeuws Vlaanderen op het veld van Rapenburg (Stoppeldijk). Blijkbaar waren er toen weinig telefoons, want de uitslag, helaas 2-0 voor Kruiningen, arriveerde per postduif van de familie Theenaart. Onvoorstelbaar in deze tijd van e-mail en GSM.’

Historie van de jaren 50

Op dinsdag 16 mei 1950 in het café van dhr. Eppo Schothorst blijkt in de algemene ledenvergadering dat er een slechte trainingsopkomst is. Dhr. P. van Leeuwen stelt zich graag beschikbaar om te trainen op het hardlopen. Verder mag de douane tweemaal per week gebruik maken van het sportveld om te trainen. Zonder vergoeding om de goede verstandhouding te handhaven. Als er sprake is van wedstrijden dan wordt er f 2,50 vergoeding gevraagd. Voorts is er grote kans dat er een tweede veld bijkomt dat dan door de “v.v. Kruiningen” zal worden gebruikt met in het midden een afscheiding van plm. 10 meter. De leden wordt verder nog op het hart gedrukt om geen gebruik te maken van het korfbalveld.

In het jaarverslag van het seizoen 1950-1951 staat dat de competitie goed werd begonnen, maar dat de volgende wedstrijden minder waren en Kruiningen weer ons oude struikelblok bleek te zijn. Toch spreekt de secretaris nog zijn tevredenheid uit, want de laatste vier wedstrijden werden met grote cijfers gewonnen. Het tweede elftal is er wat haar spel betreft zeker niet op achteruit gegaan, maar het bestuur had hen wel een paar plaatsjes hoger op de ranglijst willen zien. De oorzaak ligt er misschien in dat zij steeds maar weer hun beste krachten aan het eerste moesten afstaan, wat ook weer zijn goede kant heeft. Wat de junioren betreft, die blijven zorgen baren, hoewel er ook enkele spelers bij zijn welke een belofte voor de toekomst inhouden.

In het jaarverslag van het seizoen 1951-1952 wordt met tevredenheid teruggeblikt op de derde plaats van het eerste elftal in de competitie. Ook de vriendschappelijke wedstrijden in het gesloten seizoen worden goede resultaten behaald: Bij Rapenburg spelen we met 3 – 3 gelijk, we winnen van Domburg met 5 – 3 en van Goes 2 met 6 – 1. Van Kruiningen werd tweemaal gewonnen ( 8 – 5 en 2 – 1 ) en in Koewacht (4e klas KNVB) speelden we 4 – 4 gelijk. Ook het tweede elftal en de junioren eindigen bij de bovenste, ze werden vierde.

Secretaris Ko Kaijser schrijft: “Verder hebben we tot ons aller vreugde weer de beschikking over een eigen terrein, waarop we met recht trots mogen zijn. Een terrein te mooi voor een clubje uit de onderafdeling, en laat ons zorgen Boys dat we het volgende seizoen niet meer in de Z.V.B. uitkomen, maar in de grote KNVB. We werden ook nog verrijkt met een nieuwe clubvlag welke ons werd geschonken door dhr. Ribbens. Ook hebben we een nieuwe medaillekast aangeschaft en in het clublokaal bij Janus de Boer een plaatsje gegeven. En tot slot ook nog graag een woord over de training en de clubliefde. We zijn dan nu begonnen met de training in het gymlokaal en hierbij moet eerst genoemd worden onze Nic. van Ingen die nooit geen moeite ontziet om steeds aanwezig te zijn om de training te kunnen laten doorgaan en daarvoor ook dikwijls zijn weinige vrije avonden ervoor opoffert, dit moge tot voorbeeld zijn voor velen, wat het is heel jammer dat er nog zoveel spelers op die training ontbreken en er niet van doordrongen zijn dat zonder training en veel samen komen nooit een behoorlijk elftal op de been gebracht kan worden en laat nu het nieuwe seizoen begint, allen met goede moed, een beetje opoffering en clubliefde beginnen en geen trainingsavond missen, dan zullen we bij het eind der competitie de resultaten er van zien, en laat alle spelers er van bewust zijn dat zij dan alleen vreugde van hun spel kunnen beleven als zij elke wedstrijd eindigen met de gedachte dat zij zich voor de volle 100% gegeven hebben. Boys, van hoog tot laag, wij rekenen op jullie.”

Dirk de Jong: “Als junioren hebben we in de periode van 1950 tot 1952 ook nog gespeeld op het weiland van Boer Boot aan de zanddijk, juist voorbij het spoor. Meestal moesten we de koeienvlaaien wat opruimen om nog een beetje fris aan de wedstrijd te kunnen beginnen. Spelers in dat elftal waren Jan van Eijkeren, Kees Kalle, Piet Verschuure, Piet van Oeffelen, Guido Rammeloo, Frans Stobbelaar, Adrie Heijnsdijk, Ben van Eenenaam, Han de Fouw, Fons Wesdorp en ikzelf.

In deze periode werden in Hansweert een groot aantal jonge douaneambtenaren geplaatst en een van deze mannen, Nic. van Ingen, werd onze trainer. Hij beschikte in onze ogen over een geweldige techniek. Hij had gespeeld in de derdeklasser Zeist. Er werd met plezier onder hem getraind. Niet alleen als trainer, maar ook als speler en organisator was het een voortreffelijk Boysman.

Inmiddels werd in de zomer van 1952, ook weer aan de overkant, een nieuw gemeentelijk sportterrein geopend, waar we samen met Kruiningen de bespelers van werden. Geweldige luxe in de vorm van een stenen kleedgebouw en een soort wasbakken waar je in ieder geval de ergste modder een beetje kon afwassen. Van douches hadden we nog nooit gehoord.”

Op de jaarvergadering van 16 september 1952 wordt bepaald dat de contributie elke 15e van de maand moet zijn voldaan. Dit om de penningmeester minder werk te geven. De aloude vraag om toch vooral de training te bezoeken komt naar voren en de vraag om leiders voor de junioren, waarop zich spontaan twee mensen aanmelden. Met het nieuwe sportterrein zijn er nog allerlei problemen, vooral over de verdeling der velden met de zustervereniging Kruiningen. Verder wil de gemeente geen fietsen toelaten op het veld. Wel zal worden gevraagd voor de spelers een uitzondering te maken.

In het jaarverslag van 1952-1953 schrijft secretaris J. Kayser:

“Wat de prestaties van onze elftallen in het afgelopen jaar zijn geweest, kunnen we tevreden zijn. Ons 1e kwam gelijk met Luctor wat dus op een beslissingswedstrijd uitdraaide, die voor ons in een nederlaag eindigde. Na reeds 8 minuten met 2 – 0 te hebben voorgestaan, gingen we er tenslotte nog met 4 – 2 aan, mogelijk dat de grote hitte ons parten speelde. Ondanks deze nederlaag toch een pracht seizoen, van de 14 wedstrijden werden er 10 gewonnen, 3 gelijk en slechts 1 maal verloren, natuurlijk weer in de derby tegen Kruiningen. Het doelgemiddelde was 45 voor en 18 tegen. Ons 2e is geëindigd op de derde plaats, ook een behoorlijke plaats, wanneer men bedenkt dat het 2e elftal steeds spelers aan het 1e moest afstaan. De junioren moesten we na een mooie start wegens gebrek aan terrein uit de competitie terugtrekken. Verder is het voor onze vereniging een rampjaar geworden. In het bezit van een van de mooiste terreinen van Zeeland, waren we het na een half jaar reeds kwijt, wat een domper op de behaalde successen van onze vereniging zette. Daar we toch de competitie tot een goed eind wilden brengen, besloten we alle resterende thuiswedstrijden “uit” te spelen. Ook het nieuwe seizoen moeten we noodgedwongen alls uit spelen, maar indien we stuk voor stuk van klein tot groot een beetje clubliefde hebben, tot we weer de beschikking hebben over een eigen terrein en dat we dat nieuwe terrein weer kunnen betreden met een gezonde vereniging. Laat het bestuur in deze moeilijke tijd niet alleen staan, maar laat hun merken dat heel de vereniging van junior tot senior achter hen staat. Dus Boys, wa allen rekenen op jullie!”

In het jaar van de Watersnoodramp (1 februari 1953) verloren we dus het prachtige nieuwe sportveld aan het water. Ook het seizoen 1953-1954 ware we zonder terrein. De secretaris schrijft dan ook het volgende:

“Dit jaarverslag is deze keer niet zo prettig om op te maken als andere jaren, daar we noodgedwongen zonder terrein zitten en alle wedstrijden uit moeten spelen. Toch ben ik, en ik geloof het hele bestuur en vereniging toch wel tevreden over de prestaties over ons 1e en 2e elftal. Het 1e elftal is geëindigd op de 4e plaats met 7 gewonnen wedstrijden, 2 gelijk en 5 verloren wedstrijden en een doelgemiddelde van 34 voor en 23 tegen. Het 2e elftal si geëindigd op de 5e plaats met 6 gewonnen, 3 gelijk en 8 verloren partijen en een doelgemiddelde van 47 voor en 49 tegen, terwijl de wedstrijd tegen Ierseke II niet meer gespeeld werd. Wanneer men dus de standenlijsten bekijkt en de moeilijke positie van onze vereniging in acht neemt, kan men niet anders dan tevreden zijn. Jammer is het dat enkele 1e elftalspelers bedankt hebben als spelend wat, nu we juist alle spelers zo hard nodig hebben, niet getuigd van een echt verenigingslid te zijn, en laat het ons maar ronduit zeggen geen offer voor de vereniging willen brengen, en alleen op het voetvalveld willen verschijnen wanneer de Boys bovenaan staan. Gelukkig is het merendeel der vereniging juist anders en proberen we alles te doen om indien we volgend seizoen over een eigen terrein beschikken weer met een sterke gezonde vereniging dat te mogen openen. Toch kan ik niet nalaten om enkele zwakkelingen te zeggen, doe wanneer je een wedsstrijdkaart krijgt niet te vlug afbericht, en bedenk dan even dat er nog zovele leden en bestuur alls doen om onze Boys toch tot goede prestaties te laten komen. Dus Boysleden van hoog tot laag laat ons voor deze laatste moeilijke competitie allen de tanden op elkaar zetten en als vrienden onder elkaar gaan sporten en dat doel is naar de 4e klas KNVB, en dan wens ik verder het 1e en 2e elftal in de a.s. competitie veel succes toe. Ook het komende seizoen is weer moeilijk, gezien we nog steeds zonder terrein zijn.

De vereniging Hontenisse is echter zo bereidwillig geweest haar terrein aan ons af te staan, zodat we nu al onze thuiswedstrijden daarop kunnen spelen. U merkt dus dat het bestuur niets nagelaten heeft om een terrein vast te krijgen en we weten wel dat het geen ideale oplossing is maar het idee van een thuiswedstrijd is er nu toch weer, en tevens kan ik ook niet nalaten om alle spelers nog eens op het hart te drukken, geef je voor dit ene laatste seizoen nog eens ten volle en doe alleen afbericht wanneer er werkelijk geldige redenen zijn. Wat het oefenprogramma bestreft kunnen we tevreden zijn en gezien de resultaten mogen we hoopvol de competitie ingaan, op Rapenburg en Kwadendamme behaalden we de 1e prijs en zelfs tegen de westelijke 4e klasser Hoek van Holland gingen we eervol ten onder met 2 – 1, welke reis (op 4 juli 1954) tevens een plezierreisje was met een volle bus. Zoals jullie zien ondanks een moeilijke tijd houden we de eer van de Boys toch altijd nog hoog en ik verwacht dan ook van hoog tot laag dat we zullen blijven doen en niet tevreden zijn voor we een KNVB club zijn. Ons devies moet dus zijn: Het kan en het moet.”

In het seizoen 1954-1955 wordt eindelijk het felbegeerde kampioenschap behaald en dat met als thuisveld van Hontenisse. De promotiewedstrijden tegen de kampioenen van de andere twee afdelingen, Noormannen en Renesse, worden met grote overmacht door de Boys gewonnen.

Dirk de Jong: “De uitwedstrijden tegen Renesse kan ik me nog levendig herinneren. Omdat er een paar als reserve aangewezen spelers niet als reserve meewilden, mocht ik als derde reserve mee naar Renesse. Gelukkig voor mij viel tegen het eind van de match een derde speler gewond uit. Met een noodgang ding ik het veld in, ik meldde me bij de scheids en met dezelfde gang er aan de andere kant weer uit. Er mochten volgens de reglementen maar twee spelers vervangen worden. Een mislukt debuut dus. Ondanks deze handicap voor de Boys werd er met 7 – 1 gewonnen. de promotie naar de KNVB was een feit.

De secretaris schrijft: “Dat dit kampioenschap tot stand is gekomen, is doordat alle spelers zich ten volle hebben gegeven en zo veel mogelijk de trainingsavond bezochten. Zo ziet men dus wat training en de wil om te winnen tot stand kunnen brengen. Namen noemen heeft hier geen enkele zin daar alle spelers er voor gevochten hebben. Maar één naam wil ik hier dan toch noemen, en dat is Nic. van Ingen, want hij was elke dinsdagavond present hoe zijn dienst ook uitviel, disndags avonds moest er getraind worden. Nic., je ziet dat je opofferingen niet tevergeefs zijn geweest en ik mag wel namens de hele vereniging je hiervoor nogmaals dank zeggen.” Het tweede elftal eindigt in de middenmoot. De B-Junioren (er waren in die tijd nog geen C-tjes t/m F-jes) worden in dat seizoen getraind door Dirk de Jong, maar door studie wordt dit overgenomen door Rien Wesdorp.

In de jaarvergadering van september 1955 wordt de contributie verhoogd naar 25 cent per week: “Dit is nodig vanwege de hoge buskosten en vrij reizen der spelers en in die contributieverhoging zit oook tevens het feit dat de spelers nu een kleine verzekering hebben tegen ongevallen op het voetbalveld opgedaan.

Alleen het eerste elftal heeft met ingang van seizoen 1955-1956 weer de beschikking over het eigen veld. Het tweede elftal speelt zijn thuiswedstrijden op een veld in de buurt van de AMZ-garage in Kruiningen. Voor het eerst speelt ons eerste elftal in de KNVB en… het ongelofelijke gebeurt. We behalen meteen het kampioenschap van de vierde klasse KNVB. De beslissingswedstrijd tegen Breskens in Goes wordt door de Boys gewonnen met 2 – 0. Kees Kalle scoort tweemaal en Jan van Eijkeren keept een fantastische wedstrijd. In zijn jaarverslag schrijft secretaris Ko Kaijser verder: “De promotiewedstrijden lagen ons schijnbaar iets te zwaar op de maag want zo goed het in de gewone competitie gegaan was, zo minnetjes deden we het in de promotiecompetitie, dit kwam mijns inziens ook wel enigszins doordat we een zware zenuwslopende competitie gehad hebben met als extra zware wedstrijd nog de beslissingswedstrijd te Goes tegen Breskens, maar dit neemt niet weg dat we op een prachtig seizoen kunnen terugzien. Ook het tweede elftal heeft een mooi seizoen achter de rug en is als 2e geëindigd met slechts 1 punt achter no.1 Volharding. De publieke belangstelling was voor onze vereniging groot, en kwam de kas ten goede; wedstrijden met 700 á 800 toeschouwers waren er verschillende bij.”

Andries den Hollander: : “Ik herinner me nog heel goed dat prachtige seizoen. Het was voor het eerst dat ik wist dat er voetballen was. Ik was toen negen jaar. De ene zondag speelde de Boys thuis, de zondag daarop Kruiningen. Prachtig waren de wedstrijden tegen Yerseke en Clinge. De eerste elftalspelers waren helden voor je: keeper Jan van Eijkeren, de gebroeders Westrate, Jan Nieuwenhuize, Piet Eeman, Wim Back(opa van Rinze en Juul), Piet Verschuure, Nic. van Ingen, Eddie en Ludo Theenaart, André en Bram Wesdorp, Kees Kalle. Ik kreeg het gevoel dat de Boys onverslaanbaar waren. Dat seizoen verloren ze maar tweemaal, tegen Sluiskil(0-1) en Breskens(2-3). Van die laatste wedstrijd herinner ik me dat die op Tweede Kerstdag werd gespeeld en dat Bram Wesdorp als jong broekje het moeilijk had. Toon van der Borgt viel op het laatst nog in. Een bijzonder scoreverloop had de wedstrijd tegen Aardenburg thuis. Na drie minuten stond het al 2-1. Het werd uiteindelijk maar 4-2. Hoofdplaat was de zwakste ploeg en werd met 10-0 verslagen .Op 15 januari speelde de Boys thuis tegen Koewacht, dat drie verschillende keepers in deze wedstrijd versleet. De eerste keeper moest al snel driemaal vissen. Bij een van die doelpunten bleef de bal tussen het net en de staander hangen. Toen ging er een andere speler in het doel. Die liet niet veel door. De echte keeper had de boot gemist en kwam pas halverwege de tweede helft. Het werd uiteindelijk een merkwaardige 7-5 overwinning. Daarna kwam er veel vorst. Je kon wel drie weken op het eerste sluusje schaatsen. De voetballers deden toen op het ijs meestal ijshockey. Je was dan wat trots dat je in het doel mocht staan, wat zij blijkbaar niet graag deden. In de wedstrijd tegen Ria W was er nog een heel vreemd doelpunt. Bij een Boysaanval kwam de bal bij de keeper terecht, die poeierde hem weg, maar zo hard en ongelukkig dat de bal via de maag van een medespeler die op de zestienmeterlijn stond in het eigen doel rolde. Daardoor wonnen de Boys met 3-2. Op Tweede Pinksterdag was dan de beslissingswedstrijd tegen Breskens in Goes, die met 2-0 gewonnen werd. Die wedstrijd heb ikzelf niet gezien, maar ik weet wel dat er een feestende bus terugkwam. Bij de promotiewedstrijden hadden de Boys geen schijn van kans tegen de Brabantse ploegen Nevelo, Grenswachters en Gilze. De meeste wedstrijden dat seizoen werden door grote aantallen toeschouwers bezocht. Tegen het eind van de wedstrijd ging je dan vlakbij de uitgang staan om snel weg te kunnen en niet in die hele massa terecht te komen.”

Hansweertse Boys 1 – 22 mei 1956

Kampioen 4e klasse KNVB in beslissingswedstrijd te Goes tegen Breskens(2-0). Deze prestatie is tot op heden niet geëvenaard. Achterste rij vlnr: Kees van der Borgt(bestuur), Jan Nieuwenhuize, Jan van Eijkeren, Adrie Weststrate, Piet Eeman, Eddie Theenaart, Eppo Schothorst(bestuur), Ko de Pauw(bestuur). Voorste rij vlnr: Ko Kaijser(secr.), Wim Back, Nic. Van Ingen, Marius Westrate, Kees Kalle, Piet Verschuure, Adrie van Eijkeren(voorz.)

In 1956 wordt het 15-jarig bestaan gevierd met het optreden van Zwarte Riek en haar gezelschap, wat een uitverkochte zaal trekt. M.i.v. seizoen 1956-1957 wordt de elftalcommissie uitgebreid van 3 tot 5 leden. Dat seizoen is Dick Mos uit Goes trainer. Er wordt op woensdagavond getraind. Het eerste elftal behaalt na een zwakke start toch nog een eervolle derde plaats achter Clinge en Breskens. We brachten Clinge de enige nederlaag toe. Secretaris ko Kaijser schrijft: “Hoewel ons 1e niet zo was als het seizoen daarvoor kunnen we hier over toch weer meer dan tevreden zijn, temeer daar we halverwege de competitie onze Jan onder de lat (Jan van Eijkeren) moesten vervangen, maar ook dat hinderde niet, want Jos(Aertssen) de doelman van het 2e heeft bewezen ook het doel van het 1e goed te kunnen verdedigen; en Jan bewees als speler nog moeilijker te passeren dan onder de lat.” Het tweede haalt een eervolle vierde plaats. “Tenslotte de B-junioren zijn geëindigd op de 2e plaats en hierbij wil ik toch wel graag iemand bij vernoemen, want wat Rien Wesdorp hier voor gedaan heeft, mag een voorbeeld zijn voor vele leden, altijd was hij present, bijna overal ging hij mee op de fiets en we mogen dan ook wel zeggen dat hij de man is achter de successen van onze junioren.”

In de jaarvergadering van 16 juli 1957 wordt een andere voorzitter gekozen: Nic. van Ingen volgt dhr A. van Eijkeren(in Hansweert bekend als de majoor) op.

Het seizoen 1957-1958 is weer een prachtig seizoen voor het eerste elftal geworden: een tweede plaats na een spannende strijd met Clinge en Yerseke onder trainer Dick Mos. Het tweede eindigt laag en de A-junioren behalen een behoorlijke plaats. Het eigen B-juniorentoernooi eindigt met een eerste plaats voor Hontenisse, een tweede plaats voor ons B1-team. De feestavond dat seizoen is geen succes, maar dat ligt meer aan het gezelschap. Een trainingsavond kost de vereniging in die tijd fl 15. De secretaris moppert in zijn jaarverslag dat er het afgelopen seizoen soms 1 of 2 spelers per avond op kwam dagen. Toon van der Borgt krijgt een pluimpje voor het ophalen van de contributies en het samenstellen van de elftallen waarvoor hij “een hele zondagmorgen” in de weer is. De gebroeders Rien en Bram Wesdorp onderrichten dit seizoen op woensdag- en vrijdagavond de jeugd en zijn ook op zaterdag present. Tenslotte stelt Nic. van Ingen zijn huis op woensdagavond beschikbaar voor het brengen en afrekenen van de voetbalpoolformulieren.

Hansweertse Boys 1(lichte sirts) samen met een Engelse ploeg.

Tijdens het paasweekeinde kwamen vaak Engelse ploegen naar Zeeland. Dat was ook het geval op paaszaterdag 5 april 1958, hoewel twee dagen later de belangrijke competitiewedstrijd tegen Clinge op het programma stond.

In de jaarvergadering van 3 september 1958 wordt met Dick Mos weer tot mei volgend jaar een contract afgesloten. De entree-gelden worden verhoogd van 50 naar 60 cent.

Het seizoen 1958-1959 is veel minder dan de vorige seizoenen. De secretaris wijt dit aan het feit dat we met veel militairen zitten. We eindigen middenin met 17 uit 20. Het tweede elftal krijgt er flink van langs in het jaarverslag: “Indien het moreel van dit elftal beter was geweest waren ze beslist bij de kopploegen geëindigd. Er werd echter te vaak gespeeld zonder de minste interesse om te winnen, van clubliefde was bij verschillende spelers totaal niets te merken. Hopelijk kan er bij het nieuwe seizoen een 2e opgesteld worden waar elf spelers ongeacht of ze goed voetballen of niet in staan die strijden van de 1e tot de laatste minuut.” De B1-junioren eindigen dat seizoen als derde door schorsing van 3 spelers. Hierdoor moet B2 middenin de competitie worden teruggetrokken. De vereniging lijdt dat seizoen een groot verlies: bestuurslid Frans Smet overlijdt. Hij wordt door Boysleden naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Dirk de Jong: “In het seizoen 1958-1959 waren we als vanouds ingedeeld in de Zeeuwse 4e klas. Maar in een ogenblik van onbedachtzaamheid hadden de Boys voor het nieuwe seizoen verzocht in de Brabantse 4e klas ingedeeld te mogen worden. De bootreizen naar Zeeuws Vlaanderen was je dan kwijt. Het Brabantse spelpeil lag kennelijk iets te hoog voor de Boys en na wat vermeend gekonkel tussen Brabantse ploegen werd de Boys weer afdelingsploeg.”

De secretaris is in het jaarverslag van het seizoen 1959-1960 in mineur:”We moesten het 4eklasserschap prijs geven, dit is hoofdzakelijk te danken aan de slechte start in het begin van de competitie. De laatste wedstrijden deden ons nog hopen, en na een fel einde kwam er voor ons nog een beslissingswedstrijd tegen Noordhoek uit, dit door de twintig minuten van de destijds gestaakte wedstrijd Gastel-Noordhoek te laten uitspelen en met een 1-1 stand werd het toch 4-1 voor Noordhoek. Volgens ons zit hier een luchtje aan. De kans om ons via een beslissingswedstrijd te redden hebben we niet gegrepen en op het Cluzonaterrein te Wouw verloren we deprimerend met 3-1, nadat we meteen met 1-0 voor stonden en enkele minuten later er zelfs 2-0 van maakten, door het afkeuren van dit doelpunt kregen we een morele klap en verloren we met 3-1. Dit was een teleurstelling. Immers in de KNVB-bekercompetitie hadden we prachtige resultaten behaald en werden alleen door een slechter doelgemiddelde uitgeschakeld. We wonnen van vierdeklasser Steen met 2-0, we klopten de tweedeklasser Terneuzen in Terneuzen met 3-1 en verloren van de sterke derdeklasser Hontenisse eervol met 2-0. Het 2e elftal had een goed seizoen en eindigde op de 3e plaats in de 2e klasse afdeling Zeeland. Ook beide juniorenteams hadden een goed seizoen. B1 eindigde als 2e en B2 als zesde. Dit wat betreft de prestaties der elftallen. Het kan echter beter veel beter zelfs maar dan moet er getraind worden en dit ontbreekt er momenteel bij de Boys aan, ik persoonlijk zou er toe overgaan niet trainen niet spelen, liever met 1 elftal in de competitie met jongens die alles voor de vereniging over hebben dan met 2 elftallen waarvan de helft alleen maar lid is om als er zin is des zondags 1½ uur te voetballen. Ook het bestuur is in deze niet doortastend genoeg. Elk bestuurslid moet er van doordrongen zijn geen erebaantje te hebben, maar zijn vrije tijd opofferen voor de vereniging. Het gaat niet aan alles op 2 of 3 mensen hun schouders te zetten, ze zijn gekozen door de leden, dus laat ze zien dat ze deze verkiezing ook ten volle waard zijn. Wegens strubbeling en onkunde is ook de elftalcommissie op non actief gezet, wat zeer jammer is want dit is toch wel een belangrijke commissie voor een vereniging. Ten slotte is in overleg met deze commissie Jan Nieuwenhuize benoemd tot verzorger van het eerste elftal en tevens belast met de opstelling daarvan. Jammer voor Jan, dat hij Hansweert ging verlaten, hij niet het gewenste succes heeft kunnen behalen, wat wij verwacht hadden, we hadden hier eerder mee moeten beginnen. Ook de jeugdleiding is nog steeds hopeloos, heel de winter hebben Gerard Bruggeman en Ko Kaijser met z’n tweetjes met de junioren moeten optrekken, hier geldt toch ook wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Tot slot de Toto, heeft ons financieel rijker gemaakt, maar wat heeft men aan geld wanneer men geen voetballers rijk is, toch wil ik hier mevr. Van Ingen en een beetje minder haar man Nic. van Ingen nog dank voor brengen voor de vele uren die zij hiervoor gegeven hebben, ik hoop dan ook dat vele leden van onze vereniging eens meer vrije uurtjes voor de vereniging over hebben, dan alleen kunnen de Boys weer gezond worden en de toekomst vrolijk tegemoet gaan.”

Hansweertse Boys 1 op 27 maart 1960

Laatste competitiewedstrijd in Stampersgat: Schutters-Hansweertse Boys 3-4. Hansweertse Boys speelde zich net veilig, dacht men toen. Maar pas op 5 mei werd het restant van een destijds gestaakte wedstrijd Noordhoek-Gastel uitgespeeld met 10 tegen 9 man. Noordhoek wist de 1-1stand om te buigen in 4-1. Hierdoor moesten we tegen Noordhoek een beslissingswedstrijd spelen, die we verloren. Achter vlnr: Cor van de Berge(bestuur), Wim Back, Kees Kalle, Jos Aertssen, Bram Wesdorp, onbekend, Eddie Theenaart, Nic. Van Ingen, Piet Verschuure, André Wesdorp, Joop Smet, Ko Kaijser, Rien Kaijser, onbekend, Gerard Bruggeman, Jan Visser. Voor vlnr: onbekend, Piet Zuijdweg, Huib Stevense, Jan van Eijkeren, Piet Eeman, Ben Weijtenburg.

1960 – 1965: Driemaal is scheepsrecht

In het seizoen 1960-1961 wordt het vierdeklasserschap niet heroverd. Een plaats in de middenmoot, meer zit er niet in. De secretaris in zijn jaarverslag: “Het geheel was niet zoals het moest zijn, er werden wedstrijden totaal onnodig verloren, er zat geen geest in, geen mentaliteit om te winnen, kortom men ging voetballen en daarmee af.” Het tweede elftal mocht een klas hoger uitkomen, in de reserve eerste klas. Dit is geen succes geworden. Degradatie naar de 2e klas was het gevolg. Er werd ook nog een bezoek aan de wedstrijd Feijenoord-Tottenham Hotspur georganiseerd, maar onbegrijpelijk volgens de secretaris was hiervoor weinig belangstelling. Met ingang van 22 december 1960 kreeg de Boys koninklijke goedkeuring. De A-junioren werden tweede en de B-junioren werden ongeslagen kampioen.

Andries den Hollander: “In die tijd speelde je als junior altijd tegen ploegen in de buurt. Naar Wemeldinge, Krabbendijke, Yerseke, Kruiningen, Kapelle en Kloetinge gingen we op de fiets. Alleen naar Rilland gingen we met een bus, want de meeste vaders hadden nog geen auto. Je speelde altijd om half drie. Dat was dan vaak de voorwedstrijd, want de seniorenelftallen van de zaterdagclubs speelden om kwart over vier. Er was alleen nog maar voor de meeste mensen een vrije zaterdagmiddag. Dat was een mooi seizoen. We speelden maar 11 wedstrijden, de eerste 10 wonnen we, alleen de laatste wedstrijd tegen Rillandia werd gelijk gespeeld en toen waren we meteen kampioen. Tegenwoordig is er dan friet met een fricandel en een op de computer vervaardigd gedenkschrift. Wij kregen van onze trainer/leider Bram Wesdorp een glas sinas in het café van Eppo Schothorst op de Werfdijk en dat was al heel wat. Bovendien gingen we op een zondag met een bus naar de eredivisiewedstrijd Feijenoord-DWS/A, waarin toen Pieters Graafland, Coen Moulijn en Cor Veldhoen speelden.”

Op de jaarvergadering van 20 juli 1961 in het café van Eppo Schothorst aan de Werfdijk wordt het volgende bestuur samengesteld: Nic. van Ingen voorzitter, Ko Kaijser secretaris, Bram Wesdorp penningmeester, Dirk de Jong, Kees Kalle en Cor van de Berge commissarissen. Rinus Stevense stelt het 1e op, Piet Eeman en Dirk de Jong het 2e.

In het seizoen 1961-1962 doen we lang mee om de bovenste plaatsen, maar op het laatst zijn de uitwedstrijden, op Tweede Paasdag tegen Aardenburg(4-1 verlies), de zondag daarna IJzendijke(5-0) ons te machtig. We worden slechts vierde. Het tweede eindigt voorlaatste met zes punten voorsprong op Middelburgse Boys en degradeert voor het eerst naar de derde klasse. Zowel de A- als de B-junioren eindigen dat seizoen als tweede. De jeugd gaat in de zomer naar de intertotowedstrijd PSV-Reijka(3-1). Op spelersgebied verliezen we de gebroeders Wesdorp(beiden onderwijzers) wegens vertrek naar elders. André gaat voor Sluiskil spelen en Rien gaat in Waarde wonen en werken. Ook voorzitter Nic van Ingen verhuist en is in mindere mate dan vroeger beschikbaar. “Hij was de laatste jaren de centrale figuur in de vereniging en knapte allerlei karweitjes op waar je nooit van hoort, maar die toch vele uren opoffering eisten.” (Zijn zoon Henk speelde hier nog in de B-junioren. Was later profvoetballer bij Haarlem en La Gantoise, nu AA Gent).

Op de jaarvergadering van 10 augustus 1962 in Zeelandia wordt Kees Kalle voorzitter. Omdat Rinus Stevense ermee stopt, wordt er weer een elftalcommissie ingesteld: Nic. van Ingen, Dirk de Jong en Wim Back. Er wordt ook aan verlichting van het trainingsveld gedacht, waardoor er ook in de donkere maanden op het veld getraind kan worden. Tot dan toe gebeurde dat altijd in de gymzaal hoek Schoolstraat-Kerklaan. De sleuven voor de kabels worden door de leden op een zaterdagmorgen in december gegraven, zodat we vanaf 1963 het hele seizoen buiten kunnen trainen.

In het seizoen 1962-1963 worden zowel het eerste als het tweede kampioen, maar alleen het tweede promoveert en komt weer in de vertrouwde 2e klasse afdeling. Het eerste moet twee promotiewedstrijden spelen tegen Sluiskil. De uitwedstrijd wordt met 2-0 verloren. Bij een overwinning in de tweede wedstrijd zal er een derde wedstrijd volgen. We staan door een doelpunt van Jan Witte sr met 1-0 voor, totdat een ongelukkige handsbal van Jan van Eijkeren bestraft wordt met een penalty, waardoor het 1-1 wordt.

Dirk de Jong: “Scheidsrechter Thuy uit Graauw besluit dan een kopbal van Jan van Eijkeren die via zijn schouder afdraait met een penalty te bestraffen, 1-1. De voorzitter van de afdeling Zeeland en de voorzitter van de protestcommissie die met een bestuurslid achter het doel staan, roepen uit: “Thuy, wat doe je nou toch!” Met andere woorden een foute beslissing. Toen kon je nog protesteren tegen scheidsrechterlijke dwalingen en dat gebeurde ook. In de daarop volgende zitting van de protestcommissie in Goes wordt de beslissing herroepen. De aanwezige spelers en bestuursleden waren in feeststemming en gingen dat prompt vieren in café Schothorst. De volgende dag een kater van de feestdrankjes. Maandags daarop een kater van de de hernieuwde uitspraak van de Bond: De voltallige scheidsrechterscommissie dreigde met aftreden, de beslissing werd herroepen en de Boys stonden weer met lege handen!”

Hansweertse Boys-Sluiskil 1-1 op 9 juni 1963 De kopsterke Jan Witte sr in een karakteristieke houding tijdens de promotiewedstrijd tegen Sluiskil. Helemaal links Bram Wesdorp.

Het seizoen 1963-1964 is voor het 1e elftal een kopie van het seizoen daarvoor: Kampioen worden en toch niet promoveren. Nu zit Vogelwaarde ons dwars. In de beslissende derde wedstrijd op Hontenisse staan we met 2-1 voor, krijgen we de kans op 3-1, Jan Witte passeert de keeper, maar wijkt teveel naar de zijkant uit, speelt de bal te ver voor zich uit, wardoor de bal de achterlijn passeert. Zeven minuten voor het einde wordt het nog 2-2. In de verlenging schiet Ronnie Lambert Vogelwaarde voor het eerst in haar bestaan naar de vierde klasse KNVB. Het tweede doet het minder, maar de jeugd komt weer goed voor de dag. Voor het eerst zijn er C-pupillen, waarvan C1 kampioen wordt. De vereniging lijdt najaar 1963 een gevoelig verlies door het overlijden van Ko Kaijser, de secretaris. Hij heeft ongeveer 18 jaar de vereniging trouw gediend, jarenlang als secretaris. Bram Wesdorp die zijn plaats inneemt, stopt wegens verhuizing aan het eind van het seizoen alweer.

Hansweertse Boys 1 op 26 april 1964 ’s Heerenhoek – Na het uitspelen van de op 13 oktober 1963 gestaakte wedstrijd Hansweertse Boys 1-Patrijzen 1, waarbij de 2-0stand niet meer veranderde, waren de Boys kampioen. De uitwedstrijd werd er achteraan gespeeld en leverde 1-4 winst op, een kampioen waardig. Achter vlnr: Kees Kalle(voorz.), Piet Wisse, Henny Eijke, Piet Verschuure, Jos Aertssen, Jan van Eijkeren, Bram Wesdorp, Sjaak de Coninck(geblesseerd), Marijn Brandenburg(grensr.); Voor vlnr: Piet Zuijdweg, Nauval van der Spil, Jan Witte, Theo Mus, Robert Verbrugge, Jan de Poorter.

Na de jaarvergadering van 26 juni 1964 is het bestuur als volgt samengesteld: Kees Kalle, voorzitter, Dirk de Jong, secretaris, Otto Vroege penningmeester, Jan van Eijkeren, Jaap Moesker en Johan van Zweeden commissarissen.De maandelijkse contributies per 1 september 1964 zijn: senioren f1,50, A-junioren f1, B-junioren f0,75 en de pupillen f0,10. Er worden voor uitwedstrijden ook reiskosten gevraagd aan de spelende leden, wat tot dan toe gratis was.

Secretaris Dirk de Jong schrijft in het jaarverslag 1964-1965: “Het afgelopen seizoen is voor onze vereniging gunstig geweest. Het eerste elftal veroverde het felbegeerde 4e klasserschap. Leken de eerste wedstrijden er op te wijzen dat het van een leien dakje zou gaan, de 3-1 nederlaag juist tegen Kruiningen leerde ons anders. Gelukkig verloren onze medekandidaten ook punten en de eindsprint met een serie van 7 overwinningen was voldoende voor het kampioenschap en promotie. Het tweede behaalde een eervolle tweede plaats met als hoogtepunt een 11-1 overwinning op kampioen Cortgene. De junioren deden het dit jaar matig, onze pupillen echter werden in de zomer van 1964 kampioen.”

“Hansweertse Boys wint de dubbel!!!!” Een opmerkelijk feit is nog dat kampioen Hansweertse Boys op zaterdagavond 5 juni 1965 in Domburg de afdelingsbeker wint door die ploeg met 2-0 te verslaan. De dubbel dus, hoewel in die tijd het begrip “het winnen van de dubbel” nog niet was uitgevonden.

Bekerfinale Domburg-Hansweertse Boys 0-2 op 5 juni 1965 Tweede van links Jan Witte, derde van links Henny Eijke.

Dirk de Jong: “Het zal in ’64 of ’65 geweest zijn dat bij mij een schipper aan de deur kwam om zich aan te melden als speler. Naar eigen zeggen was het een voormalige profvoetballer doe bij de Drentse profclub Zwartemeer had gespeeld. De toenmalige elftalcommissie hield het hoofd koel en besloot deze man eerst maar eens in het tweede te proberen. Het bleek dat deze jongen wel had kunnen voetballen, maar toch niet de capaciteiten had om een aanwinst voor het eerste te zijn. Het was echter wel een fanatiek lid, want op een zondag toen het tweede om half één moest spelen, kwam er om vijf voor half één een taxi voor het terrein en daar kwam onze schipper, al roepend dat hij nog mee kon doen. Onderwijl stopte hij een bestuurslid een portefeuille met duizenden franken in de hand. In de rust vertelde hij ons dat zijn spits bij Tholen omhooggelopen was en dat hij door de slikken naar de wal gelopen was, een taxi gebeld had en naar Hansweert gekomen was. Ik kan me niet meer herinneren of deze brokkenpiloot die middag een goede wedstrijd gespeeld heeft. Het verhaal klopte wel, want de volgende dag stond er in de PZC: “Schipper verlaat omhooggelopen schip om een voetbalwedstrijd te spelen.”

Voorzitter Kalle treedt af in de jaarvergadering van 21 mei 1965. Er dient zich geen directe opvolger aan. De entreegelden worden weer eens veranderd: 75 cent voor volwassenen, 30 cent voor kinderen.